Ania - Grzegorz Kubicki, Maciej Drzewicki

Łobuziara z urodą nastolatki i głosem Jana Himilsbacha,

w zasadzie nie musi niczego grać. Pojawiła się w polskim kinie znikąd i od razu

stała się fenomenem: przed kamerą bardziej naturalna od szkolonych aktorek,

utożsamiała „polski sen lat 90.” - była idealną dziewczyną z sąsiedztwa, która

trafiła na okładki magazynów i do telewizji w szczytowych godzinach oglądalności.

Ania Przybylska została „Królową Serc” w kraju, w którym ludzie sukcesu -

zwłaszcza „piękni i młodzi” - nigdy nie mają łatwo.

Spieszyła się z momentami tak, jakby czuła, że to wszystko może zbyt długo nie potrwać.

Jakby wiedziała, że szybko musi zawierać związek, zakładać rodzinę, urodzić dzieci,

by zdążyć się jeszcze tym wszystkim nacieszyć – opowiadają w książce jej bliscy.

„- Czy matka może się przygotować na śmierć córki? Nie, ja wciąż nie jestem na to gotowa – mówi mama Ani. - Żaden rodzic nie powinien chować swojego dziecka. Nawet dziś, kiedy jestem w domu Ani, zawsze siadam tyłem do miejsca, w którym stało jej łóżko wypożyczone z hospicjum.

Kiedyś się z tym uporam, ale jeszcze nie teraz.”

Zwykle zaczynam swoje recenzje od wrażenia wizualnego, ale uważam, że w tej książce jest to zwyczajnie zbędne. Na okładce mamy Anię Przybylską, przepiękną kobietę, którą los zabrał zbyt szybko, bo 36 lat to nie jest wiek na umieranie.

„Ania” to pierwsza i jedyna biografia Ani Przybylskiej, polskiej aktorki i fotomodelki. Biografia autorstwa Macieja Drzewickiego i Grzegorza Kubickiego – dziennikarzy „Gazety Wyborczej Trójmiasto” - to prawdziwe oblicze przedwcześnie zmarłej aktorki.

Ciężko mi przychodzi napisanie choćby kilku słów o tej książce. Od zawsze uwielbiałam Anię i chyba tak, jak zdecydowana większość – po raz pierwszy zobaczyłam ją w roli Marylki Baki w serialu „Złotopolscy”, bo jestem z tego pokolenia, które rosło razem z takimi serialami jak „M jak miłość”, „Klan” czy właśnie „Złotopolscy”, a Ania Przybylska to była ta aktorka, która była nieco tajemnicza i absolutnie interesująca ze względu na jej niecodzienny jak na kobietę głos i wygląd delikatnej kobietki. Tym bardziej, kiedy zobaczyłam tę pozycję w bibliotece to nie zastanawiałam się nawet sekundy – musiałam to przeczytać.

Z wielkim trudem przychodzi mi zebranie myśli po tak wstrząsającej lekturze. Muszę przyznać, że bardzo rzadko wzruszam się na książkach, choćby wywoływały we mnie wiele emocji, potrafię się uśmiechnąć, delikatnie zasmucić czy roześmiać, to przychodzi mi bardzo naturalnie, ale jeśli chodzi o lekturę „Ani” - płakałam jak dziecko kończąc tę książkę. Przesiąknięta bólem nie byłam po prostu w stanie nie uronić łez. Książka jest pełna emocji, bardzo skrajnych, w pewnych momentach niewyobrażalnie śmiałam się w głos, a w innych momentach – łzy leciały mi po twarzy. Jest to pozycja bardzo autentyczna, bez ściem, poznacie Anię Przybylską, jakiej nigdy świat zewnętrzny nie widział. Właśnie to sprawia, że ta biografia jest najlepsza w swoim gatunku, trochę tych biografii przeczytałam, ale na lepszą niż ta – nigdy nie trafiłam. Teraz, kiedy to piszę, już dawno zaczęłam czytać kolejną książkę, ale myślami wciąż powracam do tej, bo ciągle chciałabym ją czytać jeszcze raz i jeszcze raz, i jeszcze raz...

Historia opowiedziana przez bliskich Ani skłania do najważniejszych refleksji życia – o tym, co jest najważniejsze w życiu; o tym, że życie trzeba wziąć we własne ręce i z niego korzystać, no i że nigdy nie wiadomo kiedy nas dopadnie coś, co nam odbierze życie. Do tej pory jestem wstrząśnięta i ciągle myślę, co mogłabym zmienić w swoim życiu. Właśnie tak powinny działać książki.